Is het eerst nog helder als ik vertrek, hoe dichter ik bij Oldemarkt kom, hoe neveliger het wordt.  De start is weer in het inmiddels wel bekende zalencentrum “Dalzicht”, waar bij mijn aankomst het parkeerterrein al helemaal vol staat, maar er gelukkig een plekje is in een straat in de buurt.

Natuurlijk geeft het overvolle parkeerterrein aan, dat het binnen al bomvol is met wandelaars, terwijl de 60 km.-lopers dan al vertrokken zijn. Rijen bij de bar om een kop koffie te bemachtigen, vrijwel alle zitplaatsen bezet tot ook de 40 km.-lopers op pad gaan. Ziezo, dat ruimt op. Kunnen we de laatste slokken nog even zittend naar binnen werken.

De start is dan ook niet echt vroeg: 9.40 uur!!! Maar wat maakt het uit, we hebben de hele dag nog voor ons en hoeven pas om 17.00 uur binnen te zijn.

Vanuit Dalzicht lopen we Oldemarkt door, lopen langs de Hervormde Kerk, die dateert uit het midden van de 15e eeuw en in 1850 werd uitgebreid. In de Rooms Katholieke Kerk uit 1882-1883 bevindt zich een mooi altaarstuk met daarop o.a. een beeltenis van de apostel Jacobus. Voor veel pelgrims, die het friese pelgrimspad, het Jabikspaad lopen, dat door Oldemarkt voert, altijd een wens om het te kunnen bekijken.

Passeren even later het Radio Museum, waar we bij een andere gelegenheid binnen al eens een kijkje hebben genomen. Heel leuk! Het oude Veerhuis staat weer in volle glorie te pronken nu de steigers verdwenen zijn. De haven ligt er stil en roerloos bij in de ochtendnevel. Al snel verlaten we de bebouwde kom en gaan de ruimte in. De nevel is behoorlijk dicht, zodat de wandelaars in de verte veranderen in donkere schimmen. Het gras nog wit van de vorst van de afgelopen nacht. We lopen door een sprookjeswereld, die iets mysterieus heeft en de gedachte oproept aan de verhalen en legenden van de “witte wieven”. Hoewel sommige wandelaars verzuchten: “kwam de zon er nu maar eens door”, vind ik het juist altijd weer iets heel bijzonders hebben om door een mistig landschap te lopen.

Bij het Pad Driewegsluis, is een fietser gevallen. Een wandelaar heeft zich al over hem ontfermd en er wordt op hulp gewacht. Een wandelvriendin, een EHBO-ster, die uit hoofde daarvan de nodige hulpmiddelen in haar rugtas heeft, biedt een warmhoudende foliedeken aan om onderkoeling te voorkomen. Omdat er al iemand bij hem blijft, lopen wij weer door en bereiken Driewegsluis. Ook nu is het weer, net als bij andere weersomstandigheden, een prachtige plek. Mooie, door de mist omfloerste spiegelingen in de waterwegen, die hier bij elkaar komen. Gaan de grote brug over, waar even later een routewijziging aangeeft de Lindedijk te volgen. Het in de mist verdwijnende landschap aan weerskanten van de weg is heel mooi en bijzonder. Dan het fietspad op door de Veenpolders/Rottige Meente, waar de wandeltocht naar is genoemd.  We passeren daarbij twee molens: “De Reiger” en “De Rietvink”. De laatste kun je in het seizoen bezichtigen. In de tuin zitjes, waar je ’s zomers kunt genieten van een drankje. Even verderop een mooi gelegen woning aan het water, waar juist de eigenaresse met haar hond op stap gaat. Een nog jonge stabij (3 maanden), die ik zó mee had willen nemen! Een maal honden gehad hebbend, blijft de verleiding groot om weer een hond te nemen…..Echter de leeftijd in aanmerking nemend, moet ik dat maar snel uit m’n hoofd zetten.

Een mooi stukje route langs een breed water volgt. Ik ontdek in de nevel een bewoond ooievaarsnest. Lopen langs een geheel van staal opgetrokken woning en worden door een erg boze zwaan begeleid achter het hek gelukkig!!! Een aantal jonge zwanen zwemt rond en hoewel ze al helemaal niet meer zo klein zijn, voelt de zwaan zich kennelijk nog steeds verantwoordelijk voor hun welzijn. De kerk van Munnekeburen uit 1806 doemt voor ons op. Buiten het dorp arriveren we in dorpshuis ’t Polderhuus, waar we genieten van een heerlijke kop soep met héél veel ballen!

En verder gaan we weer. Achter het dorp Scherpenzeel langs, over mooie paden. We gaan even de begraafplaats van Spanga op met z’n klokkenstoel. Zo bereiken we na enige tijd Ossenzijl, waar een rust is gepland in dorpshuis “De Slinger”. Je kunt beter niet de pijlen volgen, want dan kom je niet met droge voeten binnen. De straat ervoor is opengebroken en kinderen vermaken zich kostelijk in de plassen en de blubber! Wij genieten hier van koffie of thee. De aankondiging van een voorstelling van toneelvereniging Ossenzijl: “Oma is onbetaalbaar” , spreekt de oma’s in ons gezelschap wel aan!!!!

Nu volgen de laatste loodjes en die zijn meestal ook het zwaarst. Wel weer een pracht stuk van de route door de Weerribben. De zon is gaan schijnen en heeft de nevel verdreven. Heel mooie wolkenluchten zijn ons deel. Op de rietvelden wordt nog gewerkt, hoewel er al veel riet is geoogst. Specifiek is dan ook het verbranden van de resten, goed te ruiken en te zien door de omhoog stijgende rookwolken. We lassen nog één keer een rust in op het z.g. Deesje-bankje, waarbij de opmerkingen van diverse voorbijkomende wandelaars niet van de lucht zijn. Plezier dus en dat hebben we de hele dag zo met elkaar beleefd. Redelijk laat arriveren we dan ook weer bij de finish, waar we ons afmelden. Boven de tafel het bord met het aantal deelnemers vandaag: 605. Een mooi aantal. Ook nu hebben we weer alle tijd om nog even na te zitten en wat te drinken.

We hebben weer een fantastisch mooie wandeldag beleefd. Prachtige route, heerlijk wandelweer! Je kunt je niet beter wensen! Voldaan gaan we weer op huis aan.