Klik op de foto om alles te zien.
Bonifatiuspad etappe 4 De Veenhoop naar Karmelklooster Drachten 28 april 2021.
Vandaag loop ik weer een stukje van het Bonifatiuspad en start in De Veenhoop, waar ik de vorige keer ben geëindigd. Iebele brengt me (geen o.v.) en zal me later op de dag weer ophalen in Drachten. De zon schijnt, strakblauwe lucht, maar er staat wél een stevige, frisse wind, die ik grote delen van het traject tegen heb. Eigenlijk ben ik nét iets te luchtig gekleed, maar gelukkig schijnt de zon en af en toe loop ik een stukje in de luwte. Het eerste stuk langs het brede water van de Wijde Ee met rechts weilanden. Een mooi pad, maar wél een erg lang, recht stuk. Halverwege een mooie, draaiende Amerikaanse windmotor met picknicktafel. En wat vind ik daar? Een mooie “happy stone”. Zó leuk is dat tegenwoordig, dat je op diverse plekken zulke vaak heel mooie beschilderde stenen of steentjes ziet liggen! Na ‘m op de foto te hebben gezet, leg ik ‘m terug op de plek waar ik ‘m heb gevonden.
Op een bepaald moment kom ik bij een huis, gelegen bij de restanten van een oud sluisje. Maak even een praatje met de dame, die juist de was van de lijn heeft gehaald. Ze wonen hier zo ongeveer 2 jaar. Het oude huisje heeft een ware metamorfose ondergaan. Er zijn houten wanden op de oude muren geplaatst, voorzien van isolatie. Het heeft wel wat vind ik dat zwarte hout en past wel in het landschap. Ook is er een stuk bij aangebouwd en het is een mooi geheel geworden. Nog niet helemaal klaar, maar ze heeft het er reuze naar haar zin! Op deze plek ga ik een omweg maken door en langs de petgaten, zoals de route aangeeft. Het is gewoon een extra lusje, maar wél heel mooi! Had ik niet willen missen. Bij een picknicktafel, een beetje in de luwte, ga ik genieten van een boterham. Hier komen enkele mensen het natuurgebied uit en stappen in de auto.
Niet veel later vervolg ik m’n weg en loop nu langs de rand. Links water en struweel, rechts weilanden. Zo kom ik een eindje verder weer terug op het pad, dat overgaat in een asfaltweggetje, omdat hier een gemaal staat. Ook nu weer een heel lang recht stuk om uiteindelijk uit te komen in het piepkleine dorpje Smalle Ee (in het Fries: Smelle Ie). Kleine jachthaven, enkele oude huisjes/huizen en voor ik er erg in heb, ben ik het dorp al weer uit. Vroeger heeft hier een klooster gestaan en een bord bij een parkeerplaats herinnert hier aan. De parkeerplaats ligt bij het strandje, de zwemplek voor het dorp en de omgeving. Hier staan veel banken, er is een toiletgebouw (zelfs open!) en er zijn een paar mensen, die genieten van de zon en van de kleinkinderen, die met oma op stap zijn. Ik strijk hier ook even neer om wat te drinken.
Vanaf hier is het weer een schelpenpad, dat nog steeds langs het water loopt. Al snel bereik ik de “goudkust” van het dorp De Wilgen (Fries: De Wylgen). Vroeger een klein dorpje, maar een aantal jaren geleden uitgebreid met een villawijk, vlak onder de rook van Drachten. Man, man, wát een kapitale huizen!!! Allemaal aan het water, dure jachten aan de wal. Het pad slingert helemaal langs deze waterwijk. Uiteindelijk kom ik uit bij de grote jachthaven De Drait op de grens van Drachten. Na nog wat omzwervingen bereik ik het eindpunt Het Karmelklooster, dat ik ook al een paar keer van binnen heb gezien. Prachtig pand met kloostergangen, een kapel, een kloostertuin, enz. Niet oud, want gebouwd in fasen tussen 1936 en 1954/1955. Het Karmelklooster in Drachten is onlangs verkocht. In de zomer van dit jaar komt het klooster in handen van nieuwe eigenaren, die er een plek voor mensen met dementie van gaan maken. Het klooster werd 28 jaar geleden gekocht door Jan Hofstra en Ietsje Hofstra-de Jager van de zusters Karmelietessen. Door de jaren heen zijn hier veel lezingen, concerten, voorstellingen en tentoonstellingen gehouden. Ook was het klooster een trouw- en uitvaartlocatie. Tot de zomer zal in ieder geval de tentoonstelling “Huidhonger” nog doorgaan, die eerder door de coronamaatregelen stopgezet werd. Verder is het de bedoeling dat er afgesloten wordt met een bloemententoonstelling, daar is het in 1993 ook mee begonnen. Huidhonger, gemis aan aanraking. De tentoonstelling was helaas per 1 april stopgezet vanwege corona, maar nu gelukkig weer geopend. Het gaat over wellicht het meest essentiële in ons bestaan. Huidcontact is de meest intieme communicatievorm tussen mensen en geeft subtiele gevoelens van tederheid en verbondenheid. Lichaamscontact zegt vaak meer dan woorden! En dat gemis voelen velen van ons aan den lijve. Een schouderklopje, een hug, handen schudden, het was allemaal zo vanzelfsprekend in wat nu haast wel een eeuwigheid geleden lijkt. En ook naar aanleiding hiervan blijf ik zeggen: “niet normaal maken, wat niet normaal is!!!”.
Iebele en ik lopen nog langs het klooster, zijn verbaasd over de ongelooflijk brede heg (schat zo’n 3 meter!!) en bewonderen de prachtige oude bomen. Dan terug naar Balk na weer een mooie dag op het Bonifatiuspad.