Op de foto klikken om het hele album te bekijken.
Heb er behoorlijk tegenaan zitten te hikken of ik wél of niet zou gaan. Voor het eerst na lange tijd moet ik nu alleen er naar toe. Altijd gingen Iebele en ik samen daar aan het werk of gewoon op bezoek. Ik moet mezelf dan ook overwinnen om te gaan. Het is prachtig weer en de rit er naar toe is mooi. Kan m’n auto nog kwijt, want het is druk hier op de kop van de Afsluitdijk. Lange rijen auto’s, die zo nu en dan ook nog eens tijden stilstaan, omdat de brug open is. Maar één brug, want de andere brug met rijbaan is dicht. Om bij het museum te komen is best wel een ding. Je rijdt óf door naar Breezanddijk, keert daar en dan kun je voorzichtig het terrein oprijden. Dat heb ik niet gedaan, dus wachten mij 4 steile trappen om er te komen.
Al meteen bij de kassa tref ik een bekende vrijwilliger, die heel goed invoelt wat het voor mij betekent hier nu te zijn. En wat is dát fijn. Dat er begrip en meeleven is. En niet alleen van hem, maar ook van de andere vrijwilligers, die vandaag dienst hebben. Ik maak eerst een klein rondje en tref daar Christina, die even het Bezoekerscentrum heeft verlaten, omdat het er even rustig is. Een grote groep van de Re-enactment vereniging zijn deze 2 dagen op het museumterrein neergestreken in de originele kostuums ten tijde van de 2e Wereldoorlog. Ze voeren acts op en hebben allerlei wapens, voertuigen en voorwerpen uit die tijd bij zich.
“Pas sinds de negentiende eeuw begon re-enactment in de Verenigde Staten serieuzer gestalte te krijgen met opvoeringen van veldslagen uit de indianenoorlogen, waarbij veldslagen met Noord-Amerikaanse cavaleriesoldaten opnieuw werden opgevoerd voor een niet-militair publiek. In de jaren 1960 waaide het verschijnsel over naar het Verenigd Koninkrijk. Sindsdien zijn meer verenigingen en stichtingen opgericht met steeds meer historische invalshoeken, zoals: Romeinen, Vikingen, middeleeuwen, Tachtigjarige Oorlog, napoleontische oorlogen, Eerste Wereldoorlog, Tweede Wereldoorlog, enzovoort”. En dus ook in ons land.
Dan naar het Bezoekerscentrum aan de koffie en gezellig gepraat met de aanwezige vrijwilligers. En met de af en toe binnen druppelende leden van de re-enactment groep. En wat zit je toch altijd weer mooi daar in het centrum. Prachtig zicht op het IJsselmeer, waar de zon z’n stralen over het water laat glijden en voor prachtige schittereringen zorgt. Genieten dus. Ik ga dan ook verder met m’n rondje langs de kazematten. Kom vandaag niet achter op het terrein, want ook daar is nog veel te zien in de daar aanwezige kazematten. Regelmatig vaart een schip richting de sluis en zie je tot zo ver het oog reikt een enorme lange file auto’s, die voor de brug staan te wachten. Ja, het vaarseizoen is weer begonnen en zeker met zo’n mooie dag als vandaag!
Na dit rondje neem ik afscheid en via de trappen kom ik weer bij de auto. En ga dan even kijken of Juliette, ook vrijwilligster maar vandaag geen dienst, thuis is. Ze woont in één van de huizenrij, die Kornwerderzand rijk is. En ja hoor, ik tref het en ben hartelijk welkom om even een bakkie te doen. Gezellig even bijpraten. En dan echt op huis aan.
Maar bij Galamadammen aangekomen, kan ik het niet laten om even de parkeerplaats op te zoeken en te kijken of de zeearend nog zit te broeden. Even flink inzoomen en ja hoor, hij zit nog hoog op het grote nest, dat heen en weer wiegt door de harde wind. Ik blijf weer wachten net als de zondag ervoor of ik nu ook eens de andere zeearend kan ontwaren. Hopelijk gaat ie een rondje vliegen. Helaas, half uur gewacht, maar niet gezien. Dacht even, dat ik in de verte aan de rand van het bos iets zag bewegen. En dat wás ook zo, maar……het was geen zeearend, maar een ree!!!! Ook leuk, maar die zie je wel vaker en een zeearend is een ander verhaal. Enfin, na een paar foto’s start ik de auto weer en ga dan echt terug naar huis. Het was een fijne middag!